Olifantenritjes? DOE EFFE NORMAAL!

In mijn ‘DOE EFFE NORMAAL!’ reeds licht ik alles uit waar ik een hekel aan heb op het gebied van reizen. Van bezienswaardigheden die óntzettend overrated zijn tot aspecten van reizen die allesbehalve chill zijn. Maar ook activiteiten waarvan mijn nekharen overeind gaan staan. Vandaag is het de beurt aan zo’n activiteit: een olifantenrit. Want mensen, hóe is het mogelijk dat we anno 2018 (bijna ’19) nog stééds massaal op olifanten zitten? Zelfs Kim Kardashian zat laatst nog op een olifant (ja echt, was op het nieuws). Shame on you, Kim K. En ik heb ook zeker wat te zeggen over de vele olifanten-opvangcentra.

Toegegeven: ik ben ook schuldig

Kolere, ik heb het ook gedaan. Ik was elf jaar oud, kwam voor het eerst in Azië en dus stapte ik met mijn vele levenservaring op de nek van een olifant. Niet één keer, niet twee, maar zelfs drie keer. Ik waste ze in de rivier en maakte honderd foto’s met ze. Ik nam zelfs een keer plaats op zo’n houten zitplank, zodat het beest nog meer kilo’s moest dragen. Ja jongens, ik ben hart-stik-ke schuldig, maar wist ik veel als elfjarige (ouders???). Ik heb overigens ook een foto gemaakt terwijl ik op de slagtand van de olifant zat. Diep triest en ja, ik schaam me dood. Maar laat ik gewoon eerlijk zijn.

Anno 2018: nog steeds? Serieus?

Goed, dat was dus twee jaar geleden (grapje). Nu zijn we bijna aangekomen in 2019 en ik zie nog steeds élke dag (ja echt, elke dag) foto’s voorbij komen van mensen op olifantennekken. De poten zijn gebonden aan zware kettingen en ’’this is the best day of my life’’ staat er dan als beschrijving bij. Ik begrijp niet wáárom mensen in 2018 nog steeds geen flauw benul hebben dat een olifant hier niet voor is gemaakt. Of ze weten het wel, maar ze hebben er schijt aan (is misschien nog wel erger). Weet jij ook nog steeds niet waarom dit niet ok is (hoe dan?), dan heb ik hier een potje info voor je, zodat je zelf nooit op een olifant gaat zitten.

De baby’s worden van hun moeders weggehaald

Baby’s zijn gemakkelijk op te voeden tot werktuig (want ja dat zijn ze als ze mensen moeten vervoeren voor de fun). Hoe jonger het beest, des te beter hij gevormd kan worden tot iets wat niet natuurlijk is. En dus worden de beesten van hun moeders weggehaald. En dat resulteert in een gebroken familie, een zielige moeder en een zielig kind. En als de moeders alles op alles zetten om hun kleintje te redden (want dat doen ze), krijgen ze een kogel door het lijf. Alles voor deze k*t toeristenindustrie.

Ze worden zwaar mishandeld

Om de babies tam te krijgen, worden ze vanaf dag één flink aangepakt. Ze worden aan kettingen gebonden, krijgen zweepslagen als ze niet luisteren en moeten alvast wennen aan de pijn. Zo worden ze optimaal voorbereid op de ritjes. Dit leidt, volgens onderzoekers, niet alleen tot lichamelijke pijn maar ook tot posttraumatische stress-stoornissen.

De olifanten hebben weinig leefruimte

Wilde olifanten kunnen gaan en staan waar ze willen, maar de ritjes-olifanten niet. Zij staan de hele dag aan een ketting vast of ze hebben een klein stuk grond om overheen te dwarrelen. Bovendien hebben ze geen ruimte om de schaduw op te zoeken op hete middagen, wat olifanten normaal gesproken wel doen. Laat staan dat ze ritjes maken in die schroeiende hitte.

De beesten krijgen lichaamsklachten

Naast de directe mishandeling, door bijvoorbeeld het slaan, krijgen de olifanten óók chronische lichaamsklachten. Denk aan rugklachten en gewichtsproblemen aan de poten en voeten. 

Ook olifanten-opvangcentra zijn NIET oké

Omdat – gelukkig – steeds meer mensen bewust worden van het feit dat de olifantenritjes niet oké zijn (maar het zijn er lang nog niet genoeg), noemen de toeristencentra zichzelf nu een ‘opvang’. Trap daar nou niet in (zoals vele anderen), want vaak worden ze op dezelfde manier behandeld (vaak wel achter de schermen). Er zijn een aantal opvangcentra die wel oké zijn, maar dat is echt minder dan je denkt. Als het beest ook maar een klein beetje lichamelijk contact heeft met toeristen, dan kun je van mij aannemen dat dit een klote opvangcentrum is. Raak ze nooit aan en laat ze gewoon lekker met rust. Menselijk contact is sowieso ontzettend onnatuurlijk. 

Op de NOS staat wat interessante footage van hoe de olifanten behandeld worden. Achter de schermen, wat toeristen normaal gesproken niet zien. Veel plezier met kijken, ik moest er bijna van huilen.

Mocht je, na het lezen van dit artikel, een keer op een olifant stappen of een opvangcentrum steunen dat eigenlijk een toeristenattractie is (wat dus vaak zo is), dan ben je echt een eikel. Ken je iemand die recentelijk op een olifant heeft gezeten of van plan is een opvangcentrum te bezoeken in bijv. Thailand (correctie: vooral in Thailand), stuur dit artikel dan even door. Je wilt toch niet dat jouw vriend of vriendin een eikel is? Thanks.