Het is 9 november 2018. Ik reis van Kyoto naar de luchthaven van Osaka. Het is al ‘s avonds en buiten is het donker. De rit duurt twee uur, maar alles gaat verbazingwekkend soepel. Ben ook op tijd vertrokken, ben normaal gesproken altijd te laat. En op een rit van twee uur kan veel misgaan. Maar dat ging het niet en dus ben ik extreem relaxed. Maar dat duurde niet lang meer.
‘’Can you show me your ticket number?’’
Sta in de rij voor de incheckbalie. Backpack zit in de beschermhoes, slotje zit erop en ik ben bijna aan de beurt. Wifi is goed, dus ben chill aan het appen en stuur zelfs nog een berichtje uit dat ik ein-de-lijk een keer op tijd op een luchthaven ben aangekomen. Ben dan ineens aan de beurt. Ik geef mijn paspoort, moet mijn doorreisticket laten zien en ze kijkt in het systeem. Ze kijkt nog steeds in het systeem. Dan kijkt ze naar mij. Of ik even mijn ticketnummer wil laten zien. ‘’Your flight is next year’’, zegt ze. Het wordt zwart voor mijn ogen.
2019 in plaats van 2018
Ben aan het kapotgaan. Voel me verlamd, maar zit tegelijkertijd vol met emoties. Ben boos. Maar ook verdrietig. En verward. Vooral verward. Kijk snel naar de screenshot op mijn telefoon. ‘’9 november 2019’’, staat op mijn scherm. Word gek. Word nóg gekker. Zweet breekt me uit. Ik stel uit paniek twee domme vragen: ‘’so I can not go on the flight?’’ en ‘’do I need to pay extra?’’. Ik verander in een randdebiel. Ik begin dom te kijken, ga domme vragen stellen en deze hele actie is knetterdom. Maar echt, ákelig dom.
‘’Morgen is goedkoper’’
Ja duh, hoezo zou ik ineens mee mogen op de vlucht? En duh, tuurlijk moet je extra betalen. Tenzij je hier een jaar lang blijft staan en op 9 november 2019 de vlucht neemt. Lijkt me geen goed plan, dus ik moet overschakelen naar plan B. Is de vlucht van zometeen nog beschikbaar? ‘’Ja dat is het, maar dan betaal je wel 600 euro’’. Gaan we niet doen. ‘’Als ik je datum wijzig naar morgen, betaal je 190 euro’’. Doet ook zeer, maar ik neem het maar aan. Kolere.
Cry like a baby
Die beslissing ging trouwens niet zonder slag of stoot. Bel mijn vriend op (die arme schat krijgt mijn gezeik altijd als eerste te horen), maar barst meteen in huilen uit. Voel me gigantisch k*t. En besluit dan de 190 euro te betalen.
Weer de verkeerde datum
Dus ik betaal, deels cash en deels met mijn creditcard. Direct na het betalen zegt de baliemedewerkster dat ze per ongeluk de verkeerde datum heeft ingevoerd en de vlucht nu op 19 november is gepland in plaats van op 9 november. Dom wicht. Tweede tegenslag. ‘’Moeten we weer even omzetten’’. Prima, maar kost me wel weer tijd. Ondertussen ben ik snel hotelletjes aan het zoeken. Kost me 20 euro en een ritje met de trein van een paar euro. Mens is nog steeds bezig met de datum overzetten naar morgen.
‘’Oeps, kost iets meer’’
Mens laat mij weten dat die van morgen toch iets duurder is dan 190 euro. Tel daar gerust maar 160 euro bij op. Mens vroeg ineens 350 euro. Dus ik barst opnieuw in huilen uit. Veeg mijn tranen af. Barst in huilen uit. Mens praat tegen mij. Ik reageer niet. Ben boos. En kennelijk verdrietig, want mijn ogen zijn zeiknat. Ben ook gigantisch moe.
Toch een andere vlucht
En dus ben ik snel Skyscanner aan het inschakelen. Zie een vlucht voor de volgende ochtend voor 284 euro. Is toch wat beter dan die 350 euro. Maar heb wel al 190 betaald. Kolere, wat ga ik doen? Geld terugvragen en nieuwe vlucht boeken? Ok, doen we. Maar ik krijg alleen het cashgeld terug. Het geld van de creditcard, het grootste bedrag (160 euro), krijg ik over een paar maanden ‘’als het goed is’’ teruggestort. ‘’Als het goed is’’ gaat er bij mij niet in. Ik word een beetje boos. ‘’Krijg ik het nou wel of niet?’’. Onzeker knikt ze ja. En dus vraag ik het zo’n vier keer, totdat ze me garandeert dat ik het terug krijg. Ze regelt het alvast in het systeem. Ik neem de gok maar.
Vlucht is helemaal k*t
Het is inmiddels laat, maar ben in no time bij mijn hostel. Het hostel is ook wel prima, dus dat valt mee. Een kort nachtje van vier uur staat op de planning, maar hopelijk slaap ik in het vliegtuig. Maar de vlucht is dus gigantisch verrot. De eerste vlucht duurt ruim vier uur en is best oké, maar dan kom ik aan op Manila Airport. Als je hier nog nooit ben geweest: Manila Airport staat gelijk aan de hel. Heel droevig daaro. Ohja, vergeten te vertellen: moet hier bijna acht uur wachten. Maar gelukkig is er wifi. Ik ga eerst een uur lang op mijn laptop wifi’en. Tijd gaat op zich wel snel, want ik kijk vlogs en dat vind ik leuk. Maar dan is mijn limiet na een uur behaald en is de wifi op.
Pauper airport
Dus ik loop rond, op zoek naar eten. Lijkt allemaal wel gore street food en ruime keuze is er niet. Ik kan niet met creditcard betalen, maar heb ook geen Filipijnse valuta op zak. Kolere. En dus moet ik eten halen bij het enige tentje dat een kaart wel accepteert, maar waarbij het eten niet lekker oogt. Heb na drie uur pas eten gehaald #uitstellen. Was uiteindelijk best prima (twee zakken bananenchips en iets met kip). Ondertussen heb ik ook een uur ge-wifi’t (is dit een woord?) met mijn telefoon en dus sta ik er vier uur alleen voor, zonder wifi. Maar Lut is slim en heeft snel een nieuwe abbo op Netflix aangemaakt en heb meteen wat films gedownload. Dus ineens kon ik de komende vier uur films gaan kijken. Heb ik ook gedaan, was best prima.
Het echte drama komt nu pas
Ik zou om 00.25 landen, maar was er pas na 01.00. Helemaal verrot. Ik heb mijn bagage om 01.30 en besluit dan te LOPEN naar mijn slaapplek. Want ja, ik had een hostel van vijf euro geboekt op twaalf minuten lopen van de luchthaven. Het is slechts een paar honderd meter, maar ik loop verkeerd. Ik snap ook nergens meer iets van. Ik wandel in een trui (terwijl het echt takkeheet is) langs grote wegen. Groepjes gasten komen naar me toe. Verder is het stil op straat. Zweet me kapot. Sta bijna op instorten (want twee dagen amper geslapen, twintig uur moeten vliegen en wachten, en het is inmiddels twee uur ‘s nachts). Voel me ontzettend beroerd, maar ik loop door.
Hostel gevonden, niemand aanwezig
Moet uiteindelijk door een lange, donkere steeg naar mijn hostel. Lopen wat gasten achter mij, niet chill. Ben al eerder bestolen deze reis, wil dat niet nog een keer laten gebeuren. En aangezien ik álle waardevolle spullen nu op mij draag, ben ik niet heel ontspannen. Maar er gebeurt niks, dus dat is nice. Kom aan in het hostel, poort is open. Maar verder is alles donker en leeg. Er is niemand. Ik bel op de receptieknop, maar er komt niemand. Dus bel maar nog een keer. Geen reactie. Ik roep. Geen reactie. Roep nog een keer, nu iets harder. Geen reactie. Bel nog een keer. Geen reactie. Ik ga schreeuwen. Geen reactie. Besluit maar het telefoonnummer te bellen, wat ik ook al eerder had gedaan. Een slaperige stem neemt op. Hangt al snel weer op. Geen reactie. Het is inmiddels 02.30 en de paniek slaat toe. Ik kan nergens heen, er is hier niemand, ik sta ‘s nachts met ál mijn kostbare bagage in een steeg te roepen, er hangen hier allemaal gare gasten rond en ik sta bijna op het punt te kotsen van de moeheid. Maar dan komt er ineens een halfnaakte man naar buiten.
The problem continues
Hij brengt me naar me kamer. Én ik krijg het wifi-wachtwoord. Dorm-kamer is helemaal leeg, dus heb het voor mezelf. Kostte vijf euro, dus het ziet er niet uit. Maar ik kan slapen. En heb wifi. Maar dan is er een volgend probleem: de deur kan niet op slot en deze buurt is niet nice. Iedereen in de steeg kan dus zo mijn kamertje in. Dus dat heeft me opnieuw een half uur beziggehouden. Backpack voor de deur, tafeltje ervoor gezet en mijn zakmes alvast uitgeklapt (je weet maar nooit, ja toch?). Ga om half 4 toch maar slapen.
Laat me met rust
Word vier uur later gewekt door de eigenaar. Sta in mijn ondergoed voor haar neus. Ze laat me toch maar verder slapen. Word om 09.45 weer gewekt. Komt ineens een chick binnen. Die is ook net aangekomen en gaat slapen in het bed naast me. Prima. Word om 11.00 wakker, ga uit bed. Ben nog steeds takkemoe, maar het is tijd om door te reizen naar de volgende bestemming. Anderhalf uur onderweg, maar ik ben aangekomen. NA TWEE K*TDAGEN EN 300 EURO ONNODIGE EURO’S LICHTER BEN IK EINDELIJK OP MIJN BESTEMMING. #reizenisnietaltijdleuk #latenwehetnietmooiermakendandathetis.