Vandaag is een speciale dag. Want ik ben niet één, niet twee, niet drie, niet vier, niet vijf, maar fucking zes maanden onderweg. Een half jaar zit erop. Dat is bést lang. Maar goed, tijd voor het echte werk: een update over de afgelopen maand (en lees ook zeker mijn vorige vijf updates).
Ruim twee weken Brazilië
We gaan verder met Brazilië, met de Iguacu Falls om precies te zijn. De gigantische watervallen waar ik vorige keer over vertelde. Heb ik al genoeg over gezegd, dus we reizen door. Naar Bonito, de natuur in. Hier snorkelde ik in een rivier, ontdekte al zwemmend een honderden meters diep gat in een grot en zag de mooiste vissen. Bonito is nog redelijk onontdekt en dat maakt deze plek nog gaver.
Toen was het tijd voor het allergaafste avontuur tijdens onze rondreis door Brazilië: de Pantanal. Dit enorme gebied is zes keer zo groot als Nederland en is daarmee het grootste wetlandsgebied ter wereld. Het bestaat uit moerassen, rivieren en héél veel wildlife. En daar gingen we naar op zoek. Vier dagen, zeven excursies. Van paardrijden (wat is dat toch vreselijk) tot boottochten en van piranha’s vissen tot een jeepsafari en meer. Het was prachtig-geweldig. We zagen miereneters, gordeldieren, kleurrijke macaws, kaaimannen, capibara’s, anaconda’s, apen en meer.
Na de Pantanal stond ons een vreselijke tocht te wachten, welke ons naar Salvador bracht. Salvador was eigenlijk de reden waarom ik graag naar Brazilië wilde. Dit is een nogal Afrikaanse stad, waar muziek en dans centraal staat. Op een paar leipe zwervers na, is het ook een prachtige stad. Oude koloniale gebouwen liggen er nog fantastisch mooi bij en Salvador barst van de kleuren.
De reis door Brazilië sloten we af op het eiland Morro de Sao Paulo, waar we gingen eten, drinken, eten, eten, eten en meer drinken. Maar we gingen ook op een walvistour, bekeken dansende mensen vanaf een terras en genoten van een heerlijke vibe.
5 dagen Lissabon
Oké doei Brazilië, op naar Europa. Naar Lissabon om precies te zijn. Denk je eindelijk van die afgrijselijke Portugese taal af te zijn, moet je meer Portugees aanhoren. Maar dat is niet erg, want Lissabon is ontzettend heerlijk. Zo heerlijk, dat het voor ons beiden echt even aanvoelde als vakantie. We chillden op terrasjes, dronken EINDELIJK wijn, aten de lekkerste gerechten en genoten zoveel mogelijk van elkaar. Want op de laatste dag was het tijd om op het vliegveld elkaar gedag te zeggen. Wát was dat kut zeg: alsof iemand drie keer met een mes in mijn hart stak. Helemaal niet leuk.
Een week Madrid
Speciale editie! In het volgende stuk neem ik je mee in mijn gedachtegang. Ik laat je zien hoe ik veranderde van een bang, eenzaam muisje in een zelfverzekerde super experienced soloreiziger die met wapperende haren de Spaanse straten ruleerde. Veel plezier.
Hoofdstuk 1: een bang muisje
En dus was het tijd om alleen door te gaan. Ik kwam om 23.00 aan in mijn hostel in Madrid. Als een eenzaam vogeltje (of muisje) kroop ik in een vreselijk dormbed. Mijn huid bevroor door de airco die te hard aanstond en recht boven me hing, ik luisterde naar het rustgevende gesnurk van mijn Turkse dormgenoot en de stiekeme scheetjes van een Spaanse chick, en ik bedacht me wel vijf keer wáárom ik in godsnaam zo graag de reis in mijn eentje wilde doorzetten. Waarom wil ik elke avond naar het gesnurk en geruft van anderen luisteren? Waarom wil ik een ijsje in mijn eentje eten, terwijl ik dat ook gewoon met iemand anders kan doen? Wáááárom?
Hoofdstuk 2: een bang muisje die verandert in een prachtige vlinder
Maar ik moet door om het voor mezelf leuk te maken en na een nachtje eenzaamheid en vreselijkheid vond ik het tijd om vroeg op te staan, om vervolgens rond 10.00 de deur uit te gaan en Madrid te verkennen. Het doel van de dag? Alleen zijn, maar niet eenzaam. Voorzichtig verplaatste ik me dankzij Google Maps naar een fijne bistro, waar ik veilig in een hoekje in de basement achter mijn laptop kroop en een croissant at. Na zo’n drie uur voelde ik me comfortabel genoeg om écht op ontdekking te gaan, mezelf door de mensenmassa te wurmen en mooie dingen te zien. Maar niet voordat ik op verschillende Facebookpagina’s van reizende meisjes oproepjes plaatste met de vraag of iemand in Madrid wilde afspreken. Op enter drukken was trouwens angstaanjagend.
Hoofdstuk 3: de omslag naar een zelfverzekerde vrouw
Ik kreeg meerdere berichtjes van chicks die samen een drankje wilden doen of op ontdekking wilden gaan. En dus nam ik het gewoon aan. In de avond had ik een hapje eten gepland met een meisje uit Singapore. En omdat ik zo lekker bezig was, besloot ik zelf naar een markt te gaan, hapjes te gaan proeven bij verschillende kraampjes, een prachtige kerk te bezoeken en vijfhonderd rondjes te lopen door de stad. Ik opende Google Maps zelfs voor een tijdje niet. Ik vond het leuk, ik had er zin in en voelde me een bad bitch die lekker in haar eentje flaneerde door de Spaanse straten.
Het hapje eten – wat eigenlijk bestond uit een drankje, drie gratis chipjes en heel veel ronddwarrelen – was ontzettend gezellig. Zó gezellig, dat we meteen hadden gepland om de volgende dag samen naar het paleis te gaan.
En dat ging door. Wel nadat ik vier uur werkte in een fijn café. Het bezoekje aan het paleis werd vergezeld door twee hostelgenootjes van het meisje uit Singapore. De twee kwamen uit India en dus had ik ineens een Aziatisch uitstapje. Ik leerde meer over regels en gebruiken in India, bekeek ondertussen hoe gigantisch mooi het paleis was, deed een drankje in een overdekte markt en ontmoette een zeer dronken Costa Ricaanse vrouw met een wijnglas dat groter was dan mijn hoofd.
Het feest ging door en dus ging ik met het meisje uit Singapore (my new best friend) een hapje eten. Maar dat eindigde meer in een soort stapavond met haar en twee Amerikaanse gasten bij wie we super random zijn aangeschoven in een tapas-restaurant, waarvan er eentje op Channing Tatum leek. We dronken tot de late uurtjes bier in een bar waar enkel Spanjaarden kwamen om vervolgens in mijn eentje vet verdwaald en lichtelijk beschonken richting mijn nieuwe hostel te lopen.
De dag daarna moest ik werken. En dus dat deed ik. Ik sloeg zelfs een chill-dagje af met het meisje uit Singapore, want ik kon het dus waarom niet? Maar omdat zij wel echt mijn nieuwe best friend was, ging ik volgende dag wel met haar uit eten. Samen met een Turkse gast die zó spiritueel was dat ik alleen maar met glanzende ogen naar hem kon luisteren. Maar hij was wel aardig, dus heb ik lang met hem in de markt gezeten terwijl mijn Singaporese vriendin mij voor altijd gedag zei en richting Portugal ging.
En dat was niet erg, want de spirituele gast werd mijn nieuwe best friend, waarmee ik de volgende dag naar een feestje ging. Niet voordat ik in mijn eentje vier uur door een park struinde, wijntjes dronk op het terras en heerlijk genoot van niemand om me heen.
Het feestje was leuk. Het was een soort verzamelplek van Engelse docenten uit Amerika en couchsurfers die elkaar ontmoetten in een tortillabar. En dat top, want ik had een heerlijk avondje met allemaal nieuwe vrienden. Ik praatte met die en toen die, en ging daarna zelfs naar een dakterras met vijf meiden. Ineens stond ik in een gare discotheek met een hele dikke jongen een musical na te doen en toen vond iedereen het welletjes. Ik ook.
Op het feestje had ik een Fransman – met oorbel en wit haar – ontmoet en een meisje uit Italië, en daarmee zou ik de volgende dag op roadtrip gaan. Zó zelfverzekerd was ik. Maar uiteindelijk niet gedaan (want vloog de volgende ochtend, ze wilden misschien ergens blijven slapen en ik was de volgende dag brak). Dus mijn laatste dag in Madrid sloot ik alleen af. Schrijvend in cafeetjes, wat ook wel gewoon lekker kan zijn. Ik sliep in een verschrikkelijk hostel en maakte de volgende dag mijn weg naar de airport vroeg in de ochtend.
Maar mijn laatste dag in Madrid bleek niet helemaal mijn laatste dag te zijn. Het was mijn op één na laatste dag. Nadat ik na anderhalf uur reizen met bloed, zweet en tranen veel te laat aankwam op de airport – maar eigenlijk was ik nog wel op tijd – kreeg ik te horen: ‘’sorry, we have an overbooked flight’’. En dus stond ik vier uur lang voor de incheckbalie te wachten totdat een nieuwe vlucht voor me werd geboekt. Dat werd de volgende dag, dezelfde tijd. Kut. Daar ging ik dan, naar een zielig hotel ergens in the middle of nowhere. Alles werd betaald en ik kreeg 600 euro ter compensatie. Dus dat was dan wel weer lekker.
Twee dagen Sri Lanka
Toen was het eindelijk tijd om echt te vliegen. Naar Sri Lanka via Abu Dhabi. Na zes hele maanden zag ik mijn ouders weer voor het eerst. Gek, maar ook weer niet. We zijn twee dagen lang op pad gegaan: op bezoek bij de vismarkt, tempels bekeken, stoepa’s bewonderd en lekker rondgefietst. De komende dagen staan ons heerlijke dagen te wachten. Denk aan safari’s, de wereldberoemde treinreis van Kandy naar Ella en natuurlijk de fijne kustplaatsen. Heb er zin an!
Drie continenten
Na het schrijven van dit artikel besef ik overigens dat ik binnen een maand maar liefst drie continenten heb gezien. Terwijl ik eerst nog cocktails dronk in Zuid-Amerika, vierde ik ineens vakantie in Lissabon, was ik veranderd in een solo traveler in Spanje en toen zat ik plotseling met mijn ouders boeddhabeelden te bekijken in Azië. Waar gaat de tijd ook alweer heen?
Volgende maand weer een update!